Kartik—this name will be etched in the memories of my staff and me for a lifetime. Kartik is not just another name; he is a two-and-a-half-year-old child who defied death, enduring unimaginable physical and psychological pain for 50 days. We affectionately call him ‘the little warrior.’ Here is the incredible story of our brave little hero.

In mid-March, while playing at home, Kartik accidentally fell into a large vessel filled with hot milk, sustaining 45% burn injuries. Initially, his family thought it was just a domestic accident that didn’t require immediate medical attention. However, they were alarmed when, on the second day after the injury, Kartik began to gradually lose consciousness. Panicked, his parents rushed him to a nearby doctor, eventually bringing him to my hospital in the middle of the night. By the time he arrived, Kartik was already suffering from "invasive burn wound sepsis with severe gram-negative septicemic shock," a life-threatening condition. Without wasting a moment, we admitted him to the pediatric ICU (intensive care unit) and initiated immediate resuscitation, constantly monitoring his condition. It took almost 10 days before he began showing signs of improvement and started to emerge from critical condition. Those 10 days felt like a life-or-death situation for all of us. After 15 days, his overall condition improved, and we decided to transfer Kartik from the pediatric ICU to our hospital. It was a joyous moment for his parents, but for us, the real challenge was just beginning.

The Real Challenge: Skin Grafting

Kartik had sustained third-degree burns on 30% of his body, which meant the burn wounds would not heal on their own. The only way to treat them was through a procedure called skin grafting, where the unhealed wounds are covered with the patient’s own skin through plastic surgery. Without timely skin grafting, open burn wounds would continue to discharge serum (rich in protein), blood, and electrolytes, making the patient vulnerable to serious infections. Fast and effective skin grafting was essential to protect Kartik from bacterial infections, malnutrition, and other complications.

However, the major challenge was harvesting enough healthy skin from Kartik's own body to cover 30% of his burn wounds, considering that 45% of his body had already been injured. We were facing a situation where the demand for skin might outweigh the available supply, and even a single failure could lead to dire consequences. In plastic surgery, there are often solutions for extreme situations, and we had one for Kartik's case—using scalp skin. Small children have more scalp skin than adults, and it can be harvested effectively without affecting hair growth or brain function. This scalp skin was like a 'sanjivani' (life-saving herb) for Kartik. However, his parents had never heard of such a procedure and were hesitant to give their consent. I spent a lot of time counseling them, showing audiovisuals, photographs, and examples of other patients who had recovered successfully. Despite their initial fears and superstitions, my genuine effort paid off, and they consented to the procedure.

The Battle Against Burns and the Ultimate Victory

After three major skin grafting surgeries, multiple dressing changes under anesthesia, and enduring a series of painful treatments over 50 days, Kartik emerged victorious against burns—and against death. For 50 days, he was wrapped in white cotton and bandages, but when he finally wore colorful shorts and a shirt, it was a moment of pure joy for his family and for all of us. To celebrate this special occasion, we brought chocolates and toys for Kartik. Naturally, my staff and I were eager to capture a smiling photo with our little hero. However, the recent painful experiences were still fresh in his mind, and he appeared uncomfortable and afraid, as seen in the photographs. It was a natural reaction, but the gratitude in his parents' eyes was the greatest reward for our team's dedication, hard work, and commitment. Moments like these fuel our energy and enthusiasm to help hundreds of other children like Kartik who suffer from severe burns. At that wonderful moment, I felt a sense of fulfillment: "The purpose of becoming a plastic surgeon is truly served."

Acknowledgments

I extend my heartfelt thanks to my anesthesiologist colleagues Dr. Pratik Shah and Dr. Kinjan Patel, along with our Cutis Hospital team comprising Dr. Haresh, Nurse Priya, Motibhai, Janak, Shailesh, Vijay, and Dr. Snehal Mehta from Little Flower Pediatric ICU. Without their support and dedication, the world might not have had the chance to see Kartik smile in colors again.

Conclusion

Kartik's story is a powerful reminder of resilience, hope, and the life-saving potential of modern medical practices like plastic surgery. Despite the odds, Kartik fought bravely, supported by a dedicated medical team who didn't give up. Through timely intervention, skilled care, and innovative solutions, it is possible to overcome even the most challenging situations. Kartik’s recovery is a testament to the strength of the human spirit and the importance of compassionate healthcare.

Gujarati Version:- 

એક નાનકડો યોધ્ધો

“કાર્તિક” – આ નામને હું અને મારા સ્ટાફ મેમ્બર્સ જિંદગીમાં નહી ભૂલી શકીએ. અકલ્પનીય શારીરિક અને માનસિક તકલીફો સહન કરી, મૃત્યુને મહાત આપીને નવું જીવન જીતનાર આ નાનકડા અઢી વર્ષના યોધ્ધાની સંવેદનશીલ વાત સાંભળો.

માર્ચ મહિનાની મધ્યમાં ગરમ દૂધના તપેલામાં અકસ્માતે પડી જવાથી કાર્તિક દાઝી ગયેલ. વધારે જાણકારી તથા ભણતરના અભાવે કુટુંબના સભ્યો તેને દેશી પધ્ધતિથી ઘરે જ મલમ લગાડતા હતા. પરંતુ, 45% જેટલી ગંભીર દાઝી જવાની ઈજામાં આવું ક્યાં સુધી ચાલે? બીજા દિવસે સાંજે જ બાળક ધીરે-ધીરે બેભાન થવા લાગ્યો. અને ગામડામાંથી જયારે મારી પાસે તેઓ રાત્રે 12:00 વાગે પહોંચ્યા ત્યારે આ બાળ દર્દી INVASIVE BURN WOUND SEPSIS WITH SEVERE GRAM NEGATIVE SEPTICEMIC SHOCK નો સંપૂર્ણ શિકાર બની ચૂક્યો હતો. આ ક્ષણના પણ વિલંબ વગર પીડીયાટ્ર્રીક આઈ.સી.યુ માં દાખલ કરીને સઘન સારવાર શરૂ કરવામાં આવી. અતિ ગંભીર પરિસ્થિતિમાંથી આ બાળકની તબિયત સુધારા પર આવતાં આશરે 7 થી 10 દિવસ લાગ્યાં. પરંતુ, અમારા માટે આ LIFE OR DEATH જેવો સમય બની રહ્યો. 15 દિવસ પછી અમે જયારે કાર્તિકને પીડીયાટ્ર્રીક આઈ.સી.યુ.માંથી મારી હોસ્પિટલમાં શિફ્ટ્ કર્યો ત્યારે તેના માતા-પિતા તથા અન્ય સગાંવહાલાંનો આનંદ સ્પષ્ટ જોઈ શકાતો હતો. પરંતુ, અમારા માટે ખરી ચેલેન્જ તો હવે જ શરૂ થવાની હતી. શું હતી આ ચેલેન્જ?

કાર્તિકના લગભગ 45% પૈકી 30% જેટલો શરીરનો ભાગ થર્ડ ડીગ્રી દાઝી ગયેલો. થર્ડ ડીગ્રી એટલે સૌથી ઊંડું દાઝી જવાની ઈજા. આ પ્રકારની થર્ડ ડીગ્રી બર્ન્સની ઈજામાં દાઝી ગયેલ સ્કીનની જગ્યાએ દર્દીની પોતાની જ નોર્મલ સ્કીનને પ્લાસ્ટીક સર્જરી દ્વારા લગાવવામાં આવે છે, જેને સ્કીન ગ્રાફટીંગ કહેવાય છે. જો યોગ્ય સમયે નવી સ્કીન લગાવવાની પ્લાસ્ટીક સર્જરી ન કરવામાં આવે, તો દાઝી ગયેલ સ્કીનના ખુલ્લા ઘા વાટે શરીરનું પ્રોટીન, રક્તકણ (RBC), ઇલેક્ટ્રોલાઈટ્સ વગેરે સતત નીકળ્યા જ કરે છે, અને આવા ખુલ્લા ઘા વાટે બહારથી બેક્ટેરીયલ ઈન્જેકશન લાગવાનો ખતરો દર્દી માટે જાનનું જોખમ બની રહે છે. ગંભીર કેસમાં જેટલી જલદી અને અસરકારક રીતે પ્લાસ્ટીક સર્જરી કરીને સફળતાપૂર્વક દર્દીના ખુલ્લા ઘા બંધ કરી દેવામાં આવે તેટલી ઝડપથી દર્દીની પરિસ્થિતિ સુધરતી જાય છે અને ઇન્ફેકશન લાગવાનો ખતરો ઘટતો જાય છે. પરંતુ, 45% જેટલું દાઝી જવાના કારણે દાઝી ગયેલ ભાગ પર લગાવવા માટે સાજી (નોર્મલ) સ્કીન લેવાની જગ્યા હવે અમારા દર્દીના શરીરમાં ખુબજ મર્યાદીત હતી. સ્કીનનો ડીમાન્ડ-સપ્લાય રેશિયો ખોરવાઈ જાય તેવી કટોકટીભરી પરિસ્થિતિમાં જો માથાની સ્કીન (SCALP SKIN) મળી જાય, તો દર્દીની સારવાર થોડી સરળ બની શકે. સદ્દનસીબે અમારા દર્દીમાં માથાની સ્કીન તદ્દન નોર્મલ હતી એટલે અમે તેનો ઉપયોગ કરીને દાઝી ગયેલ સ્કીનની જગ્યાએ લગાવી શકીએ તેમ હતાં. પરંતુ, દર્દી માટે ઘણી ફાયદાકારક એવી આ માથાની સ્કીનનો ઉપયોગ કરવાની વાત તેનાં માતા-પિતા તથા અન્ય સગાંવહાલાં પચાવી શક્યા નહી. એક સમય તો એવો આવ્યો કે તેમણે પ્લાસ્ટીક સર્જરી કરીને બાળકની પોતાની સ્કીન લગાવવા માટેના સ્કીન ગ્રાફટીંગ ઓપરેશનની સંમતિ જ ન આપી. દર્દી માટે અત્યંત ખરાબ તથા જોખમી નિર્ણય લેવાનું તેમનું કારણ અજ્ઞાનતા તથા તેમનો ભય હતો તે હું જાણતો હતો. આવા અજ્ઞાન તથા ભયનું નિવારણ માત્ર ધીરજપૂર્વકની સમજાવટ (COUNCELLING) થી જ શક્ય બને, તે પણ મને ખબર હતી.

અંતે દર્દીના માતા-પિતા, કુટુંબના મોભી, તેમના સમાજના પ્રતિષ્ઠિત માણસો વગેરેને ભેગા કરીને ખૂબજ શાંતિથી તથા અન્ય દર્દીના ફોટોગ્રાફ્સ વડે સમજાવીને સ્કીન ગ્રાફટીંગના અત્યંત જરૂરી (LIFE SAVING) ઓપરેશન માટે સંમત કર્યા. અમારા નિષ્ઠાપૂર્વકના પ્રયત્નો તથા સખત મહેનતની સાથે અમને કુદરતનાં પણ આશીર્વાદ મળ્યાં. અને તબક્કાવાર પ્લાસ્ટીક સર્જરીના ત્રણ મોટાં ઓપરેશન (MAJOR SURGERIES), અસંખ્ય ડ્રેસીંગ તથા 50 દિવસની સઘન સારવારના અંતે જયારે કાર્તિકને 100% સાજો કરીને ઘરે મોકલવાનો સમય આવ્યો, ત્યારે યાદગીરીરૂપે અમે તેના માટે રમકડાં તથા ચોકલેટ્સ લઈને તેની સાથે ફોટો પડાવવા માટે ગયાં. બધાંને એમ હતું કે બહુ બધી ચોકલેટ્સ અને રમકડાં જોઇને બાળક ખૂબ ખુશ થઇ જશે. પરંતુ, 50 દિવસ સુધી અમે તેને આપેલાં ઈંજેકશન્સ, તેનાં અસંખ્ય ડ્રેસીંગ, ઓપરેશન્સ, બ્લડ ટેસ્ટ વગેરે હજી તેના માનસપટમાંથી ભૂંસાયા નહોતાં. તેથી જ અમારી સાથેના ફોટોગ્રાફ્સમાં તેની નજરમાં અમારા માટેનો અણગમો તથા ડર દેખાય છે. પરંતુ, આવા કોઈ બાળ–દર્દીને સાજો કરીને ઘરે મોકલતી વખતે જયારે તેના માતા-પિતાની ખુશી તથા આભારવશ નજર જોઈએ છીએ ત્યારે એમ લાગે છે, કે પ્લાસ્ટીક સર્જન બનવા માટે કરેલી મહેનત વસૂલ છે.

કાર્તિકને આ સમગ્ર પરિસ્થિતિમાંથી બહાર કાઢીને હેમખેમ ઘરે મોકલવામાં એનેસ્થેટીસ્ટ ડોક્ટર્સ ડૉ.પ્રતિક, ડૉ.કિંજન, તથા અમારા ક્યુટીસ હોસ્પિટલના સ્ટાફ મેમ્બર્સ ડૉ. હરેશ, પ્રિયા સિસ્ટર, મોતીભાઈ, જનક, શૈલેષ, વિજય અને લીટલ ફ્લા્વર પીડીયાટ્ર્રીક આઈ.સી.યુ.ના ડોક્ટર સ્નેહલ મેહતા તથા અન્ય સ્ટાફની નિષ્ઠાપૂર્વકની ફરજનો પણ મહત્વનો ફાળો છે. – SPECIAL THANKS TO ALL THE TEAM MEMBERS.